.jpg)
این تکیه که در خیابان قدیمی آبشوران واقع است، از چند بخش حسینیه، عباسیه و زینبیه تشکیل شده است. بخش حسینیه ی این تکیه در سال ۱۲۸۱ هجری شمسی ساخته شد تا در آن مراسم تعزیه و سوگواری شهادت امام حسین برگزار شود و بعد از ساخته شدن یک سال بعد مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۲۸۲، مشروطه خواهان این تکیه را به توپ بستند و به همین دلیل ویران شده و به آتش کشیده شد. مدتی اتفاقاتی این چنینی پشت هم رخ داد و سازنده ی بنا هم ترور شد.
رخ دادن همه ی این حوادث باعث شد تا بازسازی تکیه تاخیر پیدا کند و چندین سال بعد مرمت شود. بعد از مرمت این بنا، ساختمان روبروی تکیه هم خریداری شد تا بخش های دیگری مثل زینبیه و عباسیه هم به آن اضافه شود.
بعد از تبدیل شدن حکومت قاجار به پهلوی زمزمه های تخریب بنا هم شنیده شد تا اینکه شخصی به نام سید محمد میبدی پیشنهاد کرد که بخش عباسیه به مدرسه علوم اسلامی تبدیل شود تا از تخریب آن هم جلوگیری شود و این گونه بود که بخش عباسیه ی آن تا ۳۰ سال بعد به عنوان مدرسه کاربری پیدا کرد.
از آن جا که این تکیه در گودی قرار دارد، برای ورود به آن باید چند پله را پایین بروید که بعد از ورود به صحن اصلی به همان بخش اصلی وارد می شوید. البته این تکیه ۳ در ورودی دارد که در اصلی آن در خیابان آبشوران سابق (حداد عادل امروزی) قرار دارد. در واقع در دوران گذشته برای این که بتوانند جمعیت عزاداران را بهتر و منظم تر وارد این تکیه کنند، این درها ساخته شدند. یکی از این درها در بخش جنوبی و یکی در بخش شمالی قرار دارد که در حال حاضر ۲ در اول بسته هستند و فقط در اصلی آن باز است.
یکی از اصیل ترین دلایل شهرت تکیه معان الملک کاشیکاری منحصر بفرد آن است که از نظر رنگ و تصاویری که در آن به کار رفته و اندازه و ابعادی که دارد واقعا منحصر بفرد است. حتی بسیاری از افراد دلیل اصلی به نام شدن این تکیه را فقط کاشی های آن می دانند در صورتی که چنین نیست و بعد تاریخی و فرهنگی و معماری تحسین برانگیز آن را هم باید در نظر گرفت.
روی این کاشی ها از نقش و نگارها و رنگ های خاصی استفاده شده است که به دسته ای از این کاشی ها، کاشی های برجسته و به بقیه ی آن ها کاشی های هفت رنگی می گویند. نقش هایی که روی آن ها قرار دارد عبارتند از داستان های ملی و حماسی و ادبیات مذهبی.
بعد از اینکه از پل های ورودی پایین می روید وارد صحن تکیه معاون الملک می شوید که در سمت راست آن سقاخانه وجود دارد. این سقاخانه به شکل ۵ ضلعی ساخته شده است و صحنه هایی از آب طلبیدن حضرت سکینه را به تصویر کشیده است. بعد از گذر از سقاخانه به زیر دالانی می رسیم که مدتی راه ورود کوچه ها به هم بوده است.
حسینیه ی این تکیه حیاطی کوچک و دلنشین با دیوارهای بلند دارد که دور تا دور این صحن را حجره های ۲ طبقه احاطه کرده است. حسینیه همان طور که گفته شد محلی برای برگزاری مراسم تعریه و سوگوراری بوده است که البته محل عزاداری آقایان بوئده است و خانم های در جای دیگری عزاداری می کرده اند که در ادامه به آن می پردازیم.
بخش دیگر این بنا، زینبیه آن است که به حسینیه ی تکیه از طریق راهروی کوچکی وصل شده است زینبیه جایی برای سوگواری خانم ها بوده است و در آن طوری طراحی شده است که اصلا با بخش حسینیه ی آقایان تداخلی ندارد. در این بخش می توان تابلوهایی که بیانگر واقعه ی عاشورا و صحنه هایی از جنگ هستند را دید.
در مورد بخش عباسیه هم باید گفت که بعد از رد شدن از راهرویی از بخش زینبیه به بخش عباسیه می رسید بنایی که ستون های بلندش با ترکیبی از آجر و کاشی جلوه و نمای خاصی به آن داده است. در ضلع جنوبی این قسمت موزه ی پوشاک و زیور آلات کرمانشاه قرار دارد.
این بنای ارزشمند دوران قاجار در سال ۱۳۵۴ با شاره ی ۹۴۵ به ثبت آثار ملی ایران رسید.